Pierwsze z trzech zwycięstw firmy Renault Trucks w historii konkursu International Truck of the Year miało miejsce w 1983 r. Wówczas tytuł ten zdobyła ciężarówka serii G260/290. Modele tej serii to jedne z najdłużej produkowanych i najbardziej popularnych ciężarówek Renault.
Aż do początku lat 80. firma Renault nie miała pod swoją marką ciężarówek o dużej ładowności. Produkcją tego typu pojazdów zajmowały się inne należące do koncernu Renault Vehicules Industriels (od 1992 r. używano skrótu RVI) firmy: Saviem i Berliet. O ile jednak te dwie ostatnie marki cieszyły się dużą popularnością w rodzimym kraju, o tyle poza granicami Francji były stosunkowo mało znane. Chcąc zwiększyć sprzedaż ciężarówek (w tym także eksport), menedżerowie RVI doszli do wniosku, że utrzymywanie trzech marek ciężarówek jest niekorzystne i znacznie utrudnia działania marketingowe, zwłaszcza na rynkach zagranicznych. Na początku lat 80. zdecydowano, że modele dotychczas oferowane jako Saviem i Berliet będą sprzedawane głównie pod marką Renault (marki handlowe Saviem i Berliet w ograniczonej skali zostały zachowane do końca lat 80.). Jednym z modeli ciężarówek Saviem, które zaczęto sprzedawać ze znakiem Renault, była seria J (o ładowności 6–7,5 t). W ciężarówkach Renault serii J wykorzystywano kabinę, która była wspólną konstrukcją tzw. Klubu czterech, czyli firm DAF, Magirus, Saviem i Volvo (w ciężarówkach Saviem stosowano ją od 1975 r.).
Zmodyfikowana kabina znalazła zastosowanie także w nowych ciężarówkach Renault serii G, które wypełniły lukę pomiędzy lekkimi ciężarówkami serii J, a przeznaczonymi do transportu dalekobieżnego pojazdami serii R. Modyfikacja kabiny polegała na jej poszerzeniu, dostosowano ją tym samym do większej szerokości osi pojazdu (przeniesiono także reflektory z przedniej atrapy do masywnego zderzaka umieszczonego poniżej). Wpłynęło to nie tylko na estetykę ciężarówki, ale też pozwoliło na uzyskanie więcej przestrzeni wewnątrz kabiny. Duża, obszerna kabina była jednym z tych elementów pojazdu, który w oczach jurorów konkursu International Truck of the Year zdobył uznanie. Jurorzy podkreślali także dobre wyciszenie wnętrza i ergonomiczne rozplanowanie deski rozdzielczej. Kabina była oferowana w dwóch podstawowych odmianach: krótkiej (tzw. dziennej), przeznaczonej głównie do pojazdów dystrybucyjnych, zabudów komunalnych i budowlanych, oraz wydłużonej sypialnej, stosowanej w pojazdach poruszających się na dłuższych trasach. Od końca 1983 r. ciężarówkę można było także zamawiać z sypialnią umieszczoną nad (krótką) kabiną (ten typ kabiny nosił nazwę Duplex). Na potrzeby straży pożarnej i służb komunalnych wyprodukowana została także czterodrzwiowa wydłużona kabina załogowa.
W ciężarówkach G260 (wartość liczbowa oznaczała moc w KM) stosowano 6-cylindrowe silniki z turbodoładowaniem, a w wersji G290 silnik wyposażony był także w chłodnicę powietrza doładowującego. W zależności od wersji i przeznaczenia pojazdy wyposażone były w manualne skrzynie biegów o liczbie przełożeń od 9 do 18. Na życzenie dostępne było pneumatyczne zawieszenie tylnej osi i system ABS. Pojazd był oferowany w czterech układach napędu: 4×2, 4×4, 6×4 i 8×4, o maksymalnej masie całkowitej wynoszącej 26 t. Pod koniec lat 80. Renault serii G oferowano także z mocniejszymi silnikami o mocy 300, 320, 330 i 340 KM. Silniki te montowano głównie w ciągnikach siodłowych przeznaczonych do ruchu dalekobieżnego. Ciężarówka przez cały okres produkcji była poddawana modernizacji, która jednak obejmowała przede wszystkim podzespoły napędowe. Kabina doczekała się tylko nieznacznego odświeżenia polegającego na zmianie wyglądu przedniej atrapy. Renault serii G230/290 poza Francją sporą popularnością cieszył się w Wielkiej Brytanii, Portugalii, Hiszpanii i krajach Beneluksu. Następcą ciężarówek serii G było Renault Premium, które debiutowało na rynku w 1996 r.
Autor: Marek Rutka
